Na een mooie herfstweek met de nodige uren zon waren de voorspellingen voor het weekend het tegenovergestelde. De zaterdag begon met fikse regenbuien. Ook de zondag zou het niet droog blijven. Maar de ochtend begon droog met een zonnetje, dus kapje kon open. Alweer de 4de wildrit op rij georganiseerd door René en Bernardina Hilverda. Vorig jaar i.v.m. Covid gecanceld. Maar dit jaar mochten we weer. Start was in Slenaken in het Gulpdal, omstreeks 09.00 uur verzamelen. Dus op tijd thuis vertrokken. Onder het genot van koffie met een flink stuk vlaai konden we weer wat bij buurten. Sommige TR-vrienden hadden elkaar maanden niet meer gezien.
De routeboeken werden uitgereikt en René nam het woord om tekst en uitleg te geven. Met name over de diverse omleidingen in de route. Ook had René de route gedeeld in een gps bestand voor op de Garmin. Maar dit werd niet door iedereen gewaardeerd, want eenmaal onderweg moesten diverse chauffeurs de keuze maken welke stem ze liever hoorde. Die van de Garmin of van de navigator, met de dreiging om route boek dan maar aan de kant te gooien. De meest kozen voor het laatste maar zette alleen het geluid uit en draaiden het scherm naar zich toe zodat toch met één oog de paarse lijn gevolgd kon worden. 😉 Na deze briefing mochten alle 14 equipes de weg op onder een stralend herfstzonnetje voor een tocht van 225!! km door de Belgische Ardennen. Deze zou 205 km zijn geweest als we niet diverse omleidingen hadden i.v.m. weggeslagen of afgesloten bruggen en wegen door de recente overstromingen van afgelopen juli.
Vanuit Slenaken waren we zo over de grens in de Voerstreek. Al snel bevonden we ons in het land van Herve, bekend van de Herve kaas. De route voerden ons door typisch Waalse dorpjes als Aubel, Battice, Petit-Rechain, Wegnez en Pepinster, waar de eerste ingecalculeerde omleiding was. Het was nog goed te zien wat het anders zo kalme riviertje de Vesdre hier had aangericht. Huizen en bruggen half ingestort, wegen gedeeltelijk weggespoeld en overal rommel (lees inboedel) langs de weg opgestapeld. Ook in Theux een omleiding om dezelfde reden. Maar de omleidingsroute was geen straf, lekker slingerweggetje richting Spa en nog zo’n weg naar La Gleize waar we de eerste stop bij het oorlogsmuseum “Le Decembre ‘44” maakten. Gezien de nog te rijden afstand werd besloten om bezoek aan het museum uit te stellen naar een ander moment. Na bezichtiging en fotograferen van de imposante Tiger tank met zijn brede rupsen vervolgden we de route via Coo in het dal van L’ Amblève en Manhay naar Baraque de Fraiture waar we konden lunchen in een echte Belgische Friterie. Enkele namen een portie ‘to go’ en konden dus al weer snel op weg. De meeste brachten het geduld op om binnen te eten.
Na de lunch ging het in zuidwestelijke richting afdalend naar het dal van de Ourthe. Op deze weg wordt de jaarlijkse hill climb ‘Course de Côte de La Roche-en-Ardenne’ gehouden over een 5,5 km lang traject met deelnemende voertuigen van rally- tot formule auto’s.
Vanaf de zuidelijkste plaats van de route in la Roche-En-Ardenne ging het noordwaarts, de Ourthe volgend richting het (volgens België) kleinste stadje ter wereld, Durbuy, waar het altijd druk is.
Via Sprimont en Louveigne komen we bij Fraipont weer in het dal van de Vesdre. Toch even langs het Imperia- museum van Dany HODY welke hij sinds 2008 beheert. Maar na de overstromingen van juli dit jaar, waarbij bijna het hele archief vernietigd is, is hij er noodgedwongen mee gestopt. Gelukkig hebben wij dit museum in het voorjaar van 2012 nog bezocht. Hierbij werd onze TR2 nog nader geïnspecteerd door oud- medewerkers van Imperia, of deze ook niet in Nessonvaux geassembleerd werd. Bleek niet het geval.
Verderop in Nessonvaux nog even langs de Imperia-fabriek voor wellicht een laatste bezoek?? Want ook hier zijn andere plannen voor. We stoppen voor de hoofdingang, waar eens een mooie houten deur in hing, maar ook deze is deels weggespoeld door de overstroming. De ingang is nu gebarricadeerd door betonnen ‘Legoblokken’. Verderop zien we nog een gedeelte van de testbaan met steile bochten die deels over het dak van de fabriek loopt. Op het binnenterrein is het nog een grote ravage.
Na dit alles wordt het toch tijd om richting Slenaken te gaan voor een drankje en meer..
Via Herve, Hombourg, Sippenaeken en Teuven belandden we na 230 km weer bij het eindpunt ‘de Boswachter’ in Slenaken. Als we onze TR’s geparkeerd hebben, begint het te druppelen dus maar snel het dak dicht en naar binnen, waar we na een drankje aan tafel mogen schuiven voor een heus 4-gangen wilddiner.
Het smaakt een ieder goed. Tussen de gerechten door merkt Ron op dat het regenbuitje nu toch wel een stormachtige plensbui is geworden. Jan herinnert er ons aan dat ie afgelopen juli hier nog een auto aan de brugleuning heeft zien hangen na het wassende water in de Gulp. Maar dit blijkt vandaag gelukkig mee te vallen.
Rond 20.00 uur werd het toch tijd om naar huis te gaan. De storm is gaan liggen, maar de weg uit het dal richting Hoogcruts lag vol met de uit de bomen geregende bladeren dus bergop rijdend was het hier en daar slippen en driften richting de rijksweg.
Het was vandaag een voortreffelijke afsluiting van een mooi TR-tour jaar.
Rene en Bernardina bedankt voor weer een geweldige Wild-rit. Jullie mogen het volgend jaar weer organiseren. Bedankt!!
Tekst, Peter van Nieuwenhoven
Foto’s: Ron Palmen en Peter v. N.